ทั่วสหรัฐอเมริกา ประชากรนกลดลงเนื่องจากความพร้อมของที่อยู่อาศัยลดลง เมื่อเร็ว ๆ นี้ ทีมนักวิทยาศาสตร์ได้สำรวจคุณค่าของพื้นที่สีเขียวที่ใหญ่ที่สุดที่พบในเมือง เช่น ลานที่อยู่อาศัย ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์ป่า การศึกษาใหม่ "การจัดการลานที่อยู่อาศัยและภูมิทัศน์ที่ส่งผลต่อความหลากหลายของชุมชนนกในเมืองทั่วทวีปอเมริกา" ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารEcological Applicationsในเดือนนี้. งานวิจัยนี้นำโดยนักนิเวศวิทยาด้านการวิจัยด้านการบริการป่าไม้ของ USDA Susannah Lerman และนักวิจัยหลังปริญญาเอก Desirée L. Narango จาก City University of New York และ University of Massachusetts ร่วมกับพันธมิตรได้ดำเนินการสังเกตการณ์ความหลากหลายของนกในลานที่อยู่อาศัยสี่ประเภทและในอุทยานธรรมชาติในหกเมืองที่มีสภาพอากาศแตกต่างกันอย่างชัดเจน: บัลติมอร์ แมริแลนด์; บอสตัน แมสซาชูเซตส์; ลอสแองเจลิส แคลิฟอร์เนีย; ไมอามี, ฟลอริดา; มินนิอาโปลิส-เซนต์ พอล มินนิโซตา; และฟีนิกซ์ แอริโซนา นักวิจัยพบรูปแบบที่คล้ายคลึงกันในทั้งหกเมือง แม้ว่าสวนสาธารณะในเมืองจะสนับสนุนความกังวลในการอนุรักษ์สายพันธุ์มากขึ้น (การกำหนดอย่างเป็นทางการของสายพันธุ์ที่มีปัญหาการคงอยู่ในระยะยาว) เมื่อเทียบกับหลา หลาที่ได้รับการรับรองว่าเป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์ป่าผ่านสหพันธ์สัตว์ป่าแห่งชาติ" โปรแกรมการรับรองสนับสนุนนกหลากหลายสายพันธุ์ เมื่อเทียบกับการจัดสวนแบบดั้งเดิม (เช่น สนามหญ้าที่มีสนามหญ้า) นี่แสดงให้เห็นว่าการจัดการภูมิทัศน์สำหรับสัตว์ป่าสามารถมีส่วนทำให้เกิดความหลากหลายของนกทั่วทั้งภูมิภาค การศึกษายังพิจารณาระดับความสนใจของสาธารณชนโดยพิจารณาจากการค้นหาโดย Google และการพบเห็นนก และพบว่าหลารองรับสายพันธุ์ที่ได้รับความนิยมมากกว่าเมื่อเทียบกับสวนสาธารณะ

"การศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าเมื่อผู้คนมีภูมิทัศน์โดยคำนึงถึงสัตว์ป่า เจ้าของบ้านสามารถมีส่วนร่วมในการอนุรักษ์ได้จากสวนหลังบ้านของพวกเขาเอง" เลอร์แมน ผู้ประจำสถานีวิจัยภาคเหนือของ Forest Service กล่าว “และสนามหญ้าของเรามักจะรองรับนกในสวนหลังบ้านที่เรารักมากที่สุด”

"นักวิทยาศาสตร์พบว่าเราไม่สามารถศึกษาเมืองแบบแยกส่วนได้ มันจะปรับปรุงความพยายามในการอนุรักษ์นกถ้าเราสามารถเข้าใจว่าแนวทางปฏิบัติด้านการจัดการใดที่มีประสิทธิภาพทั่วทั้งภูมิภาคและระดับประเทศ และวิธีใดมีประสิทธิภาพในระดับท้องถิ่นมากกว่า" Narango กล่าว

นอกจาก Lerman และ Narango แล้ว ผู้เขียนร่วมยังรวมถึง Meghan L. Avolio, Johns Hopkins University; Anika R. Bratt, Duke University และ Davidson College; Jesse M. Engebretson มหาวิทยาลัยมินนิโซตา; Peter M. Groffman, City University of New York และ Cary Institute; ชารอน เจ. ฮอลล์ มหาวิทยาลัยรัฐแอริโซนา; เจมส์ บี. เฮฟเฟอร์แนน มหาวิทยาลัยดุ๊ก; Sarah E. Hobbie มหาวิทยาลัยมินนิโซตา; เคลลี แอล. ลาร์สัน มหาวิทยาลัยรัฐแอริโซนา; Dexter H. Locke, USDA Forest Service; คริสโตเฟอร์ นีล ศูนย์วิจัยสภาพภูมิอากาศวูดเวลล์; คริสเตน ซี. เนลสัน มหาวิทยาลัยมินนิโซตา; Josep Padulllés Cubino มหาวิทยาลัยมินนิโซตาและมหาวิทยาลัย Masaryk; และ Tara LE Trammell มหาวิทยาลัยเดลาแวร์บาคาร่า สมัครบาคาร่า