แม้จะมีความซับซ้อนของดวงตา แต่ปลาหมึกก็มีโอกาสตาบอดสีได้มากที่สุด ความสามารถในการมองเห็นสีขึ้นอยู่กับเซลล์ตัวรับเฉพาะ ในสัตว์และมนุษย์เรียกเซลล์เหล่านี้ว่าโคน ซึ่งเป็นความแตกต่างจากเซลล์ที่ไวต่อแสงซึ่งเรียกว่าเซลล์รูปแท่ง มนุษย์มีกรวยที่แตกต่างกันสามประเภท ประเภทที่ตรวจจับความยาวคลื่นสีแดงของแสง ประเภทที่ตรวจจับสีน้ำเงิน และประเภทที่ตรวจจับสีเขียว เมื่อรวมกันแล้ว กรวยเหล่านี้ช่วยให้เรามองเห็นเฉดสีได้หลากหลาย แต่ปลาหมึกมีเซลล์รับแสงเพียงชนิดเดียว ทำให้มันตาบอดสี หรืออาจจะไม่! การศึกษาเมื่อเร็ว ๆ นี้ชี้ให้เห็นว่ารูม่านตาที่มีรูปร่างแปลก ๆ หมึกกระดอง อาจทำให้ปลาหมึกบางตัวแยกแยะสีได้ด้วยวิธีที่ไม่เหมือนใคร รูปร่างที่ผิดปกตินี้อาจมีลักษณะเหมือนปริซึม โดยกระจายสีต่างๆ ที่ประกอบเป็นแสงสีขาวออกเป็นความยาวคลื่นแต่ละสี เมื่อแบ่งแสงแล้ว ปลาหมึกสามารถโฟกัสสีแต่ละสีไปยังเรตินาที่ไวต่อแสงได้โดยการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในระยะห่างระหว่างเลนส์กับเรตินา วิธีนี้จะใช้พลังในการประมวลผลค่อนข้างน้อยเมื่อเทียบกับตาหลายกรวย และสามารถช่วยอธิบายได้ว่าทำไมปลาหมึกถึงมีสมองขนาดใหญ่เช่นนี้  รูม่านตาปลาหมึกอยู่ในรูปของ W (สตีฟ แม็กนิโคลัส ฟลิคเกอร์ ) ตาของปลาหมึกมีความโดดเด่นเป็นพิเศษในหมู่ปลาหมึก ปลาหมึกมีพรสวรรค์มากที่สุดในการมองเห็นความแตกต่างของแสงโพลาไรซ์ ซึ่งเป็นความสามารถที่สายตามนุษย์ไม่สามารถทำได้ (มนุษย์มองว่าแสงโพลาไรซ์เป็นแสงสะท้อน) สำหรับสัตว์ที่มองเห็นโพลาไรเซชันจะเพิ่มมิติพิเศษให้กับรูปภาพ คล้ายกับการเพิ่มสีให้กับภาพถ่ายขาวดำ แสงธรรมชาติจากดวงอาทิตย์หรือหลอดไส้เป็นแสงที่ไม่โพลาไรซ์ ซึ่งหมายความว่าพลังงานของดวงอาทิตย์จะแผ่ออกไปทุกทิศทาง แต่เมื่อแสงสะท้อนจากพื้นผิว พลังงานแสงอาจถูกลดทอนลงเหลือเพียงทิศทางเดียว นั่นคือแสงโพลาไรซ์ มุมของแสงโพลาไรซ์จะแตกต่างกันไปตามพื้นผิวที่มันสะท้อนออกมา ซึ่งเป็นสิ่งที่ปลาหมึกมองเห็นได้. ปลาหมึกสามารถมองดูแสงโพลาไรซ์และตรวจจับความแตกต่างของทิศทางพลังงานของแสงนั้นได้ภายในหนึ่งองศา