ในช่วงปลายทศวรรษ 1980 การออกแบบตามหลักสรีรศาสตร์เริ่มรวมอยู่ในการออกแบบรถยกแบบใหม่เพื่อปรับปรุงความสะดวกสบายของผู้ปฏิบัติงาน ลดการบาดเจ็บ และเพิ่มผลผลิต ในช่วงปี 1990 การปล่อยไอเสียจากการทำงานของรถยกเริ่มได้รับการแก้ไข ซึ่งนำไปสู่การใช้มาตรฐานการปล่อยไอเสียสำหรับผู้ผลิต รถยก ในประเทศต่างๆ การเปิดตัว รถยก ไฟฟ้ากระแสสลับพร้อมกับเซลล์เชื้อเพลิงเทคโนโลยียังเป็นการปรับแต่งในการพัฒนารถยกอย่างต่อเนื่อง รถยกได้รับการจัดอันดับสำหรับการบรรทุกที่น้ำหนักสูงสุดที่ระบุและจุดศูนย์ถ่วงไปข้างหน้าที่ระบุ ข้อมูลนี้อยู่บนแผ่นป้ายชื่อที่ผู้ผลิตให้มา และการบรรทุกต้องไม่เกินข้อกำหนดเหล่านี้ ในเขตอำนาจศาลหลายแห่ง การแก้ไขหรือถอดป้ายชื่อโดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้ผลิตรถยกถือเป็นเรื่องผิดกฎหมาย ลักษณะสำคัญของการ ทำงานของรถยกคือต้องมีการบังคับเลี้ยวที่ล้อหลัง แม้ว่าสิ่งนี้จะช่วยเพิ่มความคล่องตัวในสถานการณ์การเข้าโค้งที่คับขัน แต่ก็แตกต่างจากประสบการณ์ดั้งเดิมของผู้ขับขี่กับยานพาหนะที่มีล้ออื่นๆ ขณะบังคับเลี้ยว เนื่องจากไม่มี การเคลื่อนไหว ของล้อจึงไม่จำเป็นต้องใช้แรงบังคับเลี้ยวเพื่อรักษาอัตราการเลี้ยวให้คงที่