ดวงจันทร์เป็น วัตถุที่ มีความแตกต่างซึ่งเดิมอยู่ใน สภาวะ สมดุลอุทกสถิตแต่หลังจากนั้นได้ออกจากสภาวะนี้ไปแล้ว มีเปลือกโลก เนื้อ โลกและแกนกลางที่แตกต่างกันทางธรณีเคมี ดวงจันทร์มีแก่นชั้นในที่อุดมด้วยธาตุเหล็กแข็ง โดยมีรัศมีที่อาจเล็กถึง 240 กิโลเมตร (150 ไมล์) และแก่นชั้นนอกที่เป็นของไหลซึ่งส่วนใหญ่ทำจากเหล็กเหลวซึ่งมีรัศมีประมาณ 300 กิโลเมตร (190 ไมล์) รอบแกนกลางเป็นชั้นขอบเขตหลอมเหลวบางส่วนที่มีรัศมีประมาณ 500 กิโลเมตร (310 ไมล์ คิดว่าโครงสร้างนี้พัฒนาขึ้นผ่านการตกผลึกแบบเศษส่วนของมหาสมุทรแมกมาทั่วโลกไม่นานหลังจากการก่อตัวของ ดวงจันทร์ เมื่อ 4.5 พันล้านปีก่อน การตกผลึกของมหาสมุทรหินหนืดนี้น่าจะสร้าง ชั้นหิน ปกคลุมจากการตกตะกอนและการจมตัวของแร่ธาตุโอลิวีนไคลโนไพรอกซีนและออร์โธปีร็อกซีน หลังจากประมาณสามในสี่ของมหาสมุทรแมกมาตกผลึก แร่ธาตุ plagioclaseที่มีความหนาแน่นต่ำอาจก่อตัวและลอยขึ้นไปบนเปลือกโลกได้ ของเหลวขั้นสุดท้ายที่จะตกผลึกจะถูกคั่นระหว่างเปลือกโลกและชั้นเนื้อโลกในขั้นต้น โดยมีองค์ประกอบ ที่เข้ากันไม่ได้จำนวนมากและก่อให้เกิดความร้อน สอดคล้องกับมุมมองนี้ การทำ แผนที่ธรณีเคมีจากวงโคจรแสดงให้เห็นเปลือกโลกของแอนโธไซต์ เป็นส่วนใหญ่ ตัวอย่างหินดวงจันทร์ของลาวาที่ปะทุขึ้นบนพื้นผิวจากการหลอมละลายบางส่วนในชั้นเนื้อโลกเป็นการยืนยันถึงองค์ประกอบชั้นเนื้อโลกของมาฟิก ซึ่งอุดมด้วยธาตุเหล็กมากกว่าของโลก เปลือกโลกมีความหนาโดยเฉลี่ยประมาณ 50 กิโลเมตร (31 ไมล์)